Powidoki

Powidoki jakieś w oczach pozostały,
kiedy w okno blask latarki mi zaświecił…
A to człowiek jakiś – w łachach, dziwny cały,
tłukł się nocą i się włóczył wśród zamieci…

Stary był, i przygarbiony był on nieco,
z siwą brodą i przydługim nieco wąsem
(jak mój sąsiad, co to usiadł raz przy piecu
i na żarty odpowiadał mi z przekąsem…).

Zaprosiłam go do domu i ogrzałam,
i kolacją się z wędrowcem podzieliłam.
On dziękował i dziękować nie przestawał;
tak był wdzięczny, że obcego ugościłam…

Ale kiedy się już obmył i ogolił,
zobaczyłam w nim już kogoś mi bliskiego…
to mój chłopak, i towarzysz mej niedoli,
z nie tak dawna, ale wieku ubiegłego…

Powidoki jeszcze w oczach pozostały,
niczym młodość, co się w pamięć starczą wdarła –
jak ten ktoś, z ostatków wspomnień ocalały,
i jak noc, co snu przed świtem… wciąż nie starła.


Gliwice 04.01.2021 r.

autor

Berenika57

Napisany: 2021-01-04 Dodano: 2021-01-09 11:39:25

Ten wiersz przeczytano 833 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie