Powiedz

Powiedz, gdzie zniknął promyk radości,
jaka z woalu przykryła go chusta?
Gdzie uśmiech, co często na twarzy gościł
i oczy płonęły, i śmiały się usta?

Czemu, jak dziecko, co lęka się burzy,
tak często wzrok swój chowasz pod stołem?
Wtedy w domu wszystko się chmurzy,
jak bańki mydlane pryskają chwile wesołe.

A mi Twój uśmiech nadal się marzy,
wiem, że przywołać na usta go umiesz.
Uwierz, że bardzo z nim Ci do twarzy,
zbędnych problemów i tak nie zrozumiesz.

Pomyśl, czy warto ciągle się smucić,
troski każdego pogrążyć mogą.
Nie zdołasz biegu rzeki zawrócić,
życie potoczy się swoją drogą.

autor

jlewan

Napisany: 2013-08-19 Dodano: 2013-08-19 18:32:43

Ten wiersz przeczytano 2126 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie