powiew samotności

inspirowana poezją R.M.Rilke przepraszam, nie umiem pisać inaczej, prościej...

samotnie spędzam dzień z myślami
na wpółotwarte źrenice,
zlepione smutki międy rzęsami
upijam się tobą
zanim mi zdejmiesz łuski z pancerza

piękno jest tylko przerażenia początkiem

dzielą nas ściany, puste korytarze
dotykamy palcami klawisze
przy filiżankach kawy, nocą, ja nie śpie
w dłoniach zamknięte motyle
ustami pisane litery na ciele

miłość to czuwanie nad cudzą samotnością

zachowuję siebie na własność w milczeniu
w metaforach, o róży.

być snem niczyim pod tak wieloma
powiekami

nie nadaję im znaczeń przyszłości

autor

m@gik

Napisany: 2006-11-17 Dodano: 2006-11-17 12:06:54

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie