ciągle się uczymy

a ty mnie kochaj skarbie
tak jak potrafisz czule
ucz mnie miłości pięknej
co w sercu nie w rozumie

wiem gdy życie doskwiera
nie widać światła w mroku
warto komuś zaufać
aby zachować spokój

możliwe razem będzie
raźniej iść po tej drodze
tylko mi podaj rękę
nie daj się zgnębić trwodze

cierpliwie ciągle tłumacz
że warto być człowiekiem
jeszcze że kogoś kochać
nie jest tak wielkim grzechem

banalne prawdy mówię
sto razy już ograne
nic nowego pod słońcem
od wieków po wieki amen

autor

fryzjerka

Napisany: 2009-06-13 Dodano: 2009-06-13 16:24:09

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie