Powracające znaki przebudzenia.

Teraz jedyny słuszny porządek
gnije na dnie schorowanego serca.
Wszystkie pochwalne hymny
unoszące w zwycięstwie ludzkość
pozostaną tylko
nieczystym bełkotem
odsłaniającym brak wyobraźni.
Pośród zgliszczy jałowych słów,
na zawsze
pozostanie w naszych umysłach
poczwara pęczniejącego niepokoju.
Gdzieś na drugim, pustym brzegu,
zbyt wolno docierające wołania
i świetlne znaki w mgłę osnute...

Celebrujemy nicość w kręgu przeznaczenia,
i spalamy się nasycani własną niewidomą dumą.
Lecz gorzkniejemy od piętrzącego się przeczucia
iż kres może nastąpić niespodziewanie
w chwili gdy będziemy unosić do warg
kosztowny puchar powszedniej ambrozji bogów.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-17 Dodano: 2007-04-18 18:08:48

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie