Ukłońmy czoła mętne od wzburzeń.

Melancholia trupia mnie zwiodła tutaj w sień
i przysnąłem u boku wygaszonego ciała, obmytego z tchnień.
Okrutna wiosna w czarnym karawanie majowych westchnień
ciągnie bezdrożem niosąc nas zatroskanych
gdzie uda blade spoczęły na ostatnim ich łożu.
Śmiertelna symfonia czaruje nas
i niebiosa rumiane łkają - smutkiem stęchłym oparzone.
Oto istnienie przeminęło zbyt gwałtownie,
w zdradzie, w posłuchu, w niepewności na jutro.
Zerwany łańcuch egzyny już nie zazgrzyta.
Dziś już martwe opalają się te członki słabe,
dzisiaj suną po niekończącej się autostradzie niewiadomego.
Ukłońmy czoła mętne od wzburzeń i strachu.
Czy ten koniec okazał się początkiem?

Z tym wzgórzem pogrążam się łzom ostatnim,
Z tamtym potokiem daję się porwać zawiei i wichrom skrzydlatym.
Jestem zmęczonym aniołem, duszą polnego bębna,
Z tańcem na ciele odchodzę w urwisko snu
Aby umrzeć na lśniącej poduszce dna mojego,
A dzień podąży w me ślady jasne
I przepadnie za ostatnią kurtyną wieczoru
Mój oddech pozostanie tylko nocnym dreszczem na skroni ,
U wrót poranka rosa go zaczaruje w mgiełkę różową
Abym powrócił,
Abym powrócił w sen kolejnego dnia.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-15 Dodano: 2007-04-16 17:08:19

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie