Nokturnu przeklętych zawodzeń.

Rozgotowane słońce kurczyło się za horyzontem w dość rutynowym dla siebie pośpiechu.
Ukołysana cisza mruczała.

Nic nie zapowiadało nadchodzących zmian,
otoczenie wyglądało na statyczne,
przedmioty jak zwykle porozrzucane po kątach codzienności - zdawały się cicho umierać.
Gorsza od śmierci tutaj mogła wydawać się tylko pustka,
nie zapisana przestrzeń,
milknąca nagle w powietrzu najczulsza z pieszczot,
w pośpiechu zgubiona na zawsze nuta.

Niewyjaśniona tęsknota spowijająca mnie początkowo tuż za plecami świadomości - była rozpoznawana wstępnie jako niewinna fabuła rozgrywająca się w krainie nieistniejących.
Wszelkie mimowolne westchnienia znikały błyskawicznie pod ogromem błękitnego kołduna,
nie było mowy o niczym,
a zasłyszane słowa skryły się w skalnej wilgoci,
jak zaskroniec uciekający w szczelinę darni przed nadchodzącym intruzem.

Nocą odezwały się wszystkie sny i śnienia,
otworzyły się przejścia i zakamarki.
Kołując wciąż w rozdrapanym ukojeniu kazałem zdjąć wszystkie zwierciadła, spalić prześcieradła i niewygodne wyrzuty sumienia,
jednak spokój nie nadchodził.

Zaniemówiłem w obliczu prozaicznych słów,
okrutnie nagi - wchłaniałem przez skórę kolejną porcję świadomości i klęski.
Nie znając drogi, nie znając słów które za mną,
ani tych przede mną - spóźniłem się na ostatni pociąg którym odjechała moja ostatnia, faktyczna wena transcendentalna.

Moja wina, moja bardzo wielka wina

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-18 Dodano: 2007-04-19 15:15:50

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie