powroty

tym którzy swoje powroty odkładają na później bo nie mogą dostrzec słońca za chmurami

odnaleźć nienaruszony
skarb radości na
samym dnie studni łez
zobaczyć feniksa jak
odradza się z popiołów
i pstryknąć fleszem na
jeden krótki moment
zawładnąć życiem i
śmiercią zarazem przytrzymać
je i stworzyć się od nowa
bez pamięci bez głosu
bez oczu i ust żeby
znów być człowiekiem

odnaleźć nienaruszoną
pieczęć na cudzym
sercu nie poznaczoną
szponami gniewu i
myśli i słów w które
wkładasz pustkę jeszcze
gorszą od grozy i nicości

mówią że kiedyś byliśmy
aniołami że aureole
nie ciążyły że miały
blask ale pióra
spojone woskiem zdań
i głosu wołającego na pustyni
powypadały

ale przecież ono tam jest milczące i bezlitosne ale bynajmniej zawsze czeka

autor

ithilina

Napisany: 2005-05-04 Dodano: 2006-12-09 15:51:30

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie