Pożar

To ludzka rzecz zagubić się w myślach,
podciąć nogi i wyjść z siebie bezradna,
machając, czerwonym już spokojem.
Powiem jedno.
Tylko te oczy studzą wrzącą kopułę.
To ten ciepły spokój
chwyta za rozszalałe serce i układa do snu.
Za oknem zapach skóry,
jak na haju, wiedziona za nos
przyklejam się do męskiej piersi.
Mundurowy w kolorze cynizmu
zażegna stan krytyczny.
Bez niego spłonęłabym na stosie wieki temu.

Od Nell :)

autor

Izabel

Napisany: 2011-05-11 Dodano: 2011-05-11 01:46:25

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie