Pożegnanie

Od rana jasne, szaroniebieskie mgiełki snuły się nad horyzontem. Fale biły o piasek, woda miała miedziany odcień. Słońce odległe niczym wielkie żółtko,
z mozołem wytoczyło się zza wielkiej wody. Mgła znikła bez śladu, przegnana ciepłymi promieniami. W oddali za wysokimi masztami i zwiniętymi żaglami tłoczyły się fale gonione przez wiatr, rozbijały się o brzeg i powracały
w pióropuszach piany. Samotna, krucha, zapatrzona w bezkresną dal, w obliczu natury kipiącej barwami, energią, bogactwem form i kształtów żegnała się morzem. Zaciskając mocno powieki, próbowała zatrzymać łzy, ale jej wysiłki nie na wiele się zdały. Nieznośny ciężar przygniatał jej duszę, a całe ciało ogarnęło paraliżujące zmęczenie.
Związek z nim przypominał młyn życiowych zawirowań. Stała nad brzegiem morza, jak drzewo z korzeniami boleśnie wczepionymi w ziemię. Podmuch wiatru przyniósł krzyk mew, nadlatujących gdzieś z nieprzeniknionej szarości. Ocknęła się z zamyślenia. Wąską ścieżką ciągnącą się wzdłuż brzegu, uwięziona w mrocznym morzu swoich wspomnień - wracała. Na zachodzie płonął ostatni czerwony blask słońca.

"Zaufać, to cierpieć"
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2012-10-23 Dodano: 2012-09-23 18:33:38

Ten wiersz przeczytano 1211 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie