Pożegnanie...

Jesteśmy krótko na Ziemi
jak pasażerowie expresu
wsiadamy do pociągu z biegu
bez przygotowania z pustą walizką
w której z biegiem czasu nagromadzimy bagaż wspomnień
jak i doświadczeń,rozumu i cierpień
Najpierw siądziemy w wagonie
do którego inni nas popchną
potem sami zaczniemy zmieniać przedziały, szukać swego miejsca
i wybierać sąsiednich pasażerów
choć i tak zawsze natrafimy na
kogoś co co ześle nam przeznaczenie
i kogoś co okaże się złym sąsiadem...
Za młodu jesteśmy ciekawi podróży,
widoku z okna i nowego towarzysza
im zaś starsi tym bardziej obeznani
nie lubiący pomyłek,błędów coraz mniej zainteresowani tym co wokół
Aż na końcu swej podróży, gdy już zbliża się przystanek zaglądamy do swych toreb, wspominamy dawne dzieje i częstokroć żal serce ściska
że to już było i nie będzie więcej...
Potem się żegnamy...z każdym kto choć przez chwilę wagon z nami dzielił lub czymś dla nas się zasłużył
i odchodzimy w nieznane...choć niby to był nasz cel podróży...

autor

Samara

Dodano: 2004-09-12 20:37:23

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie