Pożegnanie Czarusia (mego pieska)

Minęło cztery lata, a ciągle czuję jego brak, nigdy mnie nie zdradził........

Przez trzynaście lat wiernie nam służył, odbył z nami
wiele podróży, radosnych chwil było niemało.
Pięknym biało czarnym był pieskiem, rasy kaukaskiej
i z podziwem się na niego patrzało. Zachorował,
uratować od śmierci się nie udało.

W ostatni poranek przed swym odejściem podpełzał
do mego łóżka ostrożnie, aby mnie nie obudzić.
Uszy położył po sobie, zadarł lekko łeb, a w jego
psich oczach krył się głęboki smutek. Zachowywał
się tak, jak by rozumiał, że to koniec.

Że następnego świtu dla niego nie będzie,
polizał moją rękę przepraszając za coś, co
mógł zrobić nie tak jak należało. Wyciągnął
łapę. A żal ścisnął mi gardło, że nie mogłam
przełknąć śliny ze wzruszenia.

Nie byłam w stanie powstrzymać płynących łez,
kiedy położył głowę między łapami i błagał
bursztynowymi, ciemnymi oczyma o coś, co nie
mogłam mu obiecać. Przytuliłam mojego,
wiernego Przyjaciela z bólem w sercu.

Za oknem wstawał szary świt, perłowy odblask
przesłaniał krajobraz, moje oczy lśniły łzami,
gdy wychodziłam do pracy. Oczy Czarusia biegły
za mną, a przed południem jego ziemska wędrówka
dobiegła końca, został żal…………….

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2009-10-27 Dodano: 2009-10-28 18:48:41

Ten wiersz przeczytano 4163 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie