Julia i Romeo

...i znowu w mej głowie niemoralna idea,
nasączona trucizną grzechu obłędnego,
wstrzymuje mnie przed zastrzykiem
nocnej nieświadomości
i doprowadza do stanu upojenia.
Walczę,
walczę o uległość,
przegrana jest pewna...
W drzwiach otwartych bezszelestnie,
na podbój mej powabnej ekstrawagancji
stoi mój książę.
Z bajki?
Gdyby to tylko była bajka.
Bajka jak ze starego romansu,
a w niej
irracjonalny flirt,
gdzie złoty krążek traci swą wartość,
a wzrasta znaczenie łóżkowej przyjemności.
Przygoda,
której jawność
niedopuszczalna i zarazem potencjalnie nie możliwa,
jak wróżka
czaruje na średniowieczny sposób
do balkonowych wyznań.
Przemienia artyzm naszej tajemniczości
w świat klęski afektu,
doprowadza do mogiły wzajemnie skomponowanej,
a gorzka pigułka swym słodkim smakiem
odsłania przed nami realne jutro.
I znów cierniste krzewy nas rozdzielają...
Tu,
jak kiedyś w Weronie.
My,
jak Julia i Romeo.

autor

Art_Madzia

Napisany: 2008-07-24 Dodano: 2008-11-25 15:53:18

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie