pozostawiona pustce (tautogram)

pewnego pięknego poranka
przyszła pod pomnik
przystojnego pianisty
piękna panna

patrząc płakała
przetarła policzki
potańczę pomyślała
pamiętając poloneza

przepłoszyła paskudzące ptaszyska
położyła pęk przylaszczek
powróciła przeszłość
przebacz panie
przeoczyłam plany

prosiłeś patrz
przecież poznasz
po przygarbionej postawie

powiedziała półgłosem
przepraszam pojęłam późno
pozwoliłam przedwcześnie
przeznaczeniu
pozabierać pańskie pióra

pod powieką piekła pamięć
pobladła pochylona
poszła prosto przez park
próbowała przepędzić pecha
pozostawiona pokusie przyjaciół
przezornie planowała przyszłość

autor

Sabina Gancarz

Napisany: 2015-07-08 Dodano: 2015-07-08 14:32:56

Ten wiersz przeczytano 1103 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie