Pozwól
W bezpiecznej przystani ramion twoich
toni
ukojenia kropli skosztować nie zabraniaj
pozwól się schronić
na ołtarzu z marzeń serce u stóp ci
złożyć
przed zamiecią czasu w dłoniach ukryć
pozwól
będę tarczą
nic cię nie zatrwoży
czułości magią szybować między wiatrem a
błękitem
wznieść się na skrzydłach
miłości
pomieszać noc ze świtem
pozwól
na rzęsach z płatków piwonii dolinę
alpejską ułożyć
pod wpływem szczęścia blasku móc
zmrużyć oczy
pozwól
słowo my stworzyć
my
dwa białe gołębie
ja wtulona w ciebie
ty wtulona we mnie
Pachnącej stokrotkami...
autor
mgielka271
Dodano: 2016-06-27 09:26:18
Ten wiersz przeczytano 735 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Mało kto wie, że dzikie stokrotki rosną tylko na
nieskażonej glebie. Wiersz bardzo na tak. Wzruszyły
mnie te stokrotki podkreślające czyste nieskażone
myśli.
Pozdrawiam
pięknie mgielko, pięknie! :)
ciepło pozdrawiam :)
Pięknie i zapachniało stokrotkami:)))pozdrawiam
serdecznie:)
Piekny wiersz Mam nadzieję ze spełnią się pelki
zyczenia
Pozdrawiam serdecznie :)
piękny romantyzm - lubię takie ciepłe wiersze:-)
pozdrawiam
Na pewno pozwoli
Dziękuję miłe panie za odwiedziny- pozdrawiam
cieplutko:-)
ładnie i romantycznie :-)
Ale kapie od uniesień i romantyzmu. Pozdrawiam:-)