pracownia mego smutku

[ pracownia mego smutku ]

próbowałem , próbowałem ,
mój eliksir na rozterki ,
dolewałem , dosypałem ,
na odtrucie tego świata ,
i mieszałem , podgrzewałem

lecz zabrakło Twego śmiechu
co owija zorzą szczęście
paru włosów z blaskiem lata
kropli potu zdjętej z piersi
wszystko było prawie dobrze
ale nic nie było pełne
jednej rzęsy mi zabrakło
co zakrywa światło dzienne

próbowałem , dolewałem
maść na bóle , płyn na troski
garść nadziei , szczypta smutku
na rozdarte kiedyś serca
mój eliksir ,sens odtrutki

to zbyt gorzki , to za słony
bez kryształków piwnych oczu
doprawiony czasem w złości
po północy tchnieniem płaczu
w wielkim kotle pęka bańka
czarny kot za krukiem goni
znów podkładam szczapy modlitw
eliksir – z imieniem Twoim .

autor

Damian Maciej

Napisany: 2004-06-24 Dodano: 2004-09-14 18:16:52

Ten wiersz przeczytano 368 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie