Prawda o ostatniej wątpliwości
... Tinie :)
Zbudzony w jej środku, niemy
płonąłem, zanim iskra padła
na pierwsze polano, płonąłem
całe życie, patrząc w zimne
kryształy twoich gwiazd.
Wątpienia rodziły gorączki,
szukałem więc gorączkowo.
Zazdrościłem ci pewności,
co mnie skazała na niepewność.
Zastygałem w bezruchu.
Teraz umieram za racje,
których nie jestem pewien.
Musiałem je jednak wybrać,
kiedy wszyscy mówili „tak”.
Przecież istniała możliwość,
że prawda jest tam gdzie „nie”.
Nikt nie wie, jak długie jest umieranie.
©, 27.06.2011
Komentarze (17)
Osso, może po prostu zazdrościłem ci*. Wiem, że może
ładniej tobie*, ale w środku zdania raczej stosuje się
krótką formę.
"co* mnie skazała" tu reż napisałbym która*, jakoś tak
bardziej fachowo. Co prawda dalej masz znowu których*
może to zmienić?
"Musiałem je* jednak wybrać" - wydaje mi się, że bez
je* będzie ciekawiej.
W przedostatnim wersie dałbym przecinek przed gdy*.
Domyślnie - "jest tam, gdzie jest "nie""
Nikt nie wie do końca, gdzie leży prawda. To tylko
nasza wiara i doświadczenie, na końcu których zawsze
jest śmierć.
Proces umierania rozpoczyna się już od urodzenia, a
przyspiesza, gdy zdradzamy siebie, swoje
przekonania... żyjemy wtedy, ale jak nieżywi... jak
bezduszne marionetki... z zaprzedaną diabłu duszą -
więc mów, tak - tak, nie- nie, gdy tak znaczy tak, a
nie znaczy nie... Dobry wiersz, ciekawa refleksja -
ale nie wiem czy dobrze czytam :)