Prawie błękitny.dyspersja

Tworzysz coś pięknego. Tworzysz słowa... urzekasz nimi
wszystkimi i każdym wersem z osobna... nie czuje się
osaczona, a w krainę jakąś zaproszona... gdzie
wszystko ma swój symbol. Sens. Zachwycająco piszesz...
brawo!

Widze ze lubisz zapach magnoli, jestem też za druga
wersją ,czytałam z przyjemnością zreszto jak zawsze .

pierwsza wersja bardziej wyrazista, bardziej biczem
smaga i słońca się domaga, druga łaskawsza.

Wiersz mówi mi o wspomnieniach dość smutnych, mówi o
samotności, pogodzeniu się a jednak walce w sobie, w
teraźniejszości. Wspomnienia w głębokiej treści płyną
z czasem, a na nich zakwita błękitem przyszłość,
blisko, w doniczce czasu.

przeczytałam z przyjemnością:) choć jak dla mnie za
długo mnie tu trzymałaś ;-)

obie wersje są fajne ale ja bym się skłaniał jednak do
drugiej brawo :)

Równie dobrze odczytałem obie wersje.Nie
odczuwam smutnego klimatu. Widzę raczej
melancholię i nadzieję.

Dzisiaj poza domem, w rozjazdach :))) sprostowanie:
pierwsza wersja to oścista rybka - dla złodzieja, on
rozumie doskonale. Ze oczywistych powodów może się
niektórym czytelnikom, lub większości mniej podobać;
druga wersja natomiast stanowi opowiadanie, z którego
każdy może zabrać sobie i zachować ile zechce, również
adresat;
komnen: cieszy mnie, że czytasz - te słowa kieruję do
wszystkich; publikuję wiersze w celu skonfrontowania
ich i poprawienia, jeśli zachodzi taka potrzeba;
odnośnie rad: nad tytułem myślę, w zasadzie miałam w
zanadrzu zapasowy:)))
co do klarowności drugiej wersji zgadzam się, ale z
wiadomych sobie powodów zdecydowałam się zamieścić
również tę "ościstą", trzeba podłubać, żeby zjeść;
//// wiem, że mój poemat jest długi, więc wyjaśniam
swoją pomysłowość: te trzydzieści trzy wersy - to wiek
Osara, pierwszej miłości, który w chwili śmierci miał
trzydzieści trzy lata, a trzy ostatnie wersy to
różnica wieku między nim, a panem O., jego
zwierciadlanym odbiciem(z pozoru!), który był o trzy
lata starszy(spotkanym trzynaście lat później, dziwnym
zbiegiem okoliczności mój wiersz ma numer trzynasty i
trzynastego marca zalogowałam się w portalu - trzy po
trzy? )
- trzy czyni różnicę, "prawie czyni różnicę" - to
jeden z możliwych tytułów wiersza - jeśli masz swoją
propozycję komnen, to śmiało, nie krępuj się, czekam
na twojego maila, wycinaj wedle uznania, wstawię raz
jeszcze; i znowu przy tej okazji powraca kwestia
komentowania, musimy uciekać się do wybiegów, z powodu
narzuconych ograniczeń; najbardziej cieszy mnie fakt,
że ktoś czyta te moje wierszyki, i że się komuś
podobają:))) dzisiaj już nie poprawię, bo dzień mam
bardzo zajęty, na momencik tylko zaglądam do
błękitnego okienka.

Oba wiersze (obie wersje) podobają mi się...

dla mnie również druga wersja... ciekawe, wciągające
obrazki - chyba szkoda golić :)

mnie też bardziej odpowiada druga wersja, podziwiam
Twój talent, zapamiętam kilka metafor

cieszy mnie , że piszesz :), wersja bez nawiasów
lepsza , klarowniejsza, całość podoba mi się, ale z
zastrzeżeniem , że 30 plus wersów to ciut za wiele ,
ja bym go ogolił , przyciął. i dał inny tytuł. może na
maila ci wrzucę propozycję "wycinki"

Wiersz wydaje mi się w tonie melancholii bo błękit
jest rozlany jak barwa spokoju pogodzenia się w tle
nadzieja Wiersz dobrze się czyta narracja logiczna co
było może jeszcze wrócić gdy odrzucimy emocje i jest
piękny dystans Wiersz bardzo ładny Na tak!

i ja widze jak na parapetach wyrastają z donic kwiaty
z nasion wspólnie zasadzonych. może nawet nieswiadomie
:)

Nie rozdrapując ran zdecydowanie podoba mi się druga
wersja ( albo może nie znam się na modzie). Jednak w
drugiej wersji nie ma rozczulania się nad sobą i jest
bardziej w tonacji " było minęło" a ja tak lubię
podchodzić do takich spraw.