Presja konturu czarnej kredki

widać jestem jeszcze szybciej, niż mnie nie było ...

Uginam się pod presją
czarnej kredki,
z podmuchem pustej ciszy,
z szeptem poskromienia,
pytasz mnie,
czy jesteś ...

Tak na prawdę to
wypełniasz życie me,
równocześnie z krokiem wiatru,
mijasz mnie samowolnie,
wyskakując zza oziębłej wierzby,
zatajasz moje marzenia,
wiedząc,że ja i tak nie pójdę ...

Czasami zapominasz,
że jestem w pełni rozkwitu,
zza ciemnej gwiazdy
niszcząc wszelkie upozorowania,
niektórzy gonią światło,
inni dramatycznie łapią szczęście,
z nieposkromionym kołtunem myśli w głowie.

i trwam tak sobie w niewiedzy, przed tym, którym będę postawiona być może jutro.

autor

tamćia

Napisany: 2007-04-04 Dodano: 2007-04-04 17:50:43

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie