Projekcje zlęknionej podświadomości

Spocony, zroszony, zlękniony.
Gałki oczne wędrują jak orbity.
Nie, to mój umysł płata mi figle.
Już! Czas zacząć błyszczeć.

Moment pierwszy, najważniejszy.
Stroisz uśmiech,
stroisz zęby.
Żeby zagrać dzisiaj tu.
Teatr życia, komedię ze snu.

Druga chwila wręcz kluczowa!
Kilka słów do mikrofonu.
Ciepłe zwroty, zaradne myśli.
Ślina cieknie po policzku, to się wyczyści!

Trzeci moment trochę błahy.
Odleciały mroczne strachy.
Płynność w słowie odzyskuję.
Skacze, tańczę i rymuję.

Terapeutycznie, mimowolnie.
Lęk był i się zmył.
I prostota znowu gości.
Złożoność w tym jest taka:
że lepiej jest wieść życie prostaka.

autor

Dav

Napisany: 2016-11-24 Dodano: 2016-11-24 21:34:37

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie