Propheta falsus in templo

Upadły Anioł u progu świątyni
Wokoło prochu stosy rozwiane,
Odrzucił Boga by służyć bogini
I teraz zostały mu skrzydła złamane.

Kielich już pusty, krew szatę splamiła
A ciało nieskłonne podnieść się z bruku,
Rzucona upada winogron kiść zgniła
Ideał na miejscu już późny mój wnuku.

Ciemność i pustka wichrem przygnała
Organy podmuchem silnie smagane
Nucą melodię pochwalną dla Pana
Gdy ciało na krzyżu włócznią jest rwane.

Przychodzi z jabłkiem trzymany w swych dłoniach
"Bogini" pochyla przed ciałem się męża
Ściąga koronę tkwiącą mu w skroniach
I karmi darem zyskanym od węża.

Wraca on siły mu z kęsem kolejnym
I oczy znowuż blaskiem mu płoną
Z wdzięczności bogini już tylko jest wierny
A uzdrowienie to ceną ma słoną

Lecz usta jej słodkie i uścisk gorący
Namiastką miłości nigdy nieznanej
Sumienia tłumią krzyk głośny i grzmiący
I nie chcą pamiętać przysięgi złamanej.

Albowiem ta dłoń co naprzód prowadzi,
Co życie przywraca i łzy ociera
Blizny na plecach kojąco tak gładzi
Na plecach, na których skrzydeł już nie ma...

autor

Stantia

Napisany: 2022-04-06 Dodano: 2022-04-06 15:57:23

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie