Prorokini prawd niechcianych.

Za późno, czy za wcześnie żeby coś naprawić?
Stawiałbym na to pierwsze,choć nie mogę radzić,
być prorokiem sięnie da przecież w swoim kraju.
Nie wiem. Sama znajdź drogę do swojego Raju,
do spokojnej krainy, do stałych nastrojów.
Jak przy swoich huśtawkach możesz chcieć spokoju?

Wiem, mówiłaś mi zawsze, że kochać się nie da
Twych nastrojów, co zmienne są jak stroje nieba,
Jednak święcie wierzyłem, że uczucia moje
Zapobiec mogą wszystkim trudnym chwilom twoim.
Do czasu; Choć nie mówisz mi: "a nie mówiłam",
Już wiesz, ze zrozumiałem, iż się nie myliłaś.

Teraz mnie prześladują twoje smutne oczy,
Lecz dzięki resztkom dumy o nic już nie prosisz.
Wszak od dawna znasz prawdę, do której doszedłem,
ale swój strach odsuwasz przed tym, że odejdę.
Brzydząc się hipokryzji swej i mej litości
Odmawiasz sobie wszelkich praw do wyłączności.


Lecz widzę w Twoich oczach oprócz rezygnacji
Nadziei cień, że jednak wcale nie masz racji...

[21 IV 2010]

autor

stelline

Napisany: 2010-04-21 Dodano: 2010-10-13 23:07:21

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie