Prośba do nadziei

Nadziejo zbudź we mnie motyla miłości,
niech polaci w głąb ciemności serca
i jakby lekkim wiatrem otuli moje myśli,
zagubione w czasie, który tak szybko gna.

Wczoraj jeszcze na kolanach u taty
siedziałam z lizakiem bez problemów.
Uśmiech wypełniał mą dziecinną twarz,
radość rodzinnej miłości w uszach grała.

Dzisiaj, jakby z bicza ktoś strzelił,
wyrosłam z pluszaków i z piaskownicy,
lalki pochowane śpią na dnie szafy,
a twarz dziecka jakaś doroślejsza.

Stukot obcasów, włosy źle pomalowane,
krzyk o zaduży dekolt, o krótkie spodnie.
Myśli nastolatki od rodziców troche inne,
ale najważniejsza jest miłość i zaufanie.

Lecz mi wciąż innej miłości jest brak,
tej wznoszącej dusze i serce ku niebu.
Nadal trwam w swej szarej samotności,
nie tracąc nadziei na kolory szczęścia.

Pomaluje nimi któregoś dnia swój świat,
ławka na której będę siadała razem z nim,
drzewo za którym się schowam i wystrasze
tuląc się do ciepłych ramion, pocałuje.

Wierzę, że i moje serce kochać będzie,
które skrywa w sobie tyle czułości,
a gdy moja wiara okaże się próżna,
z siwą głową zamknę oczy i sama zasnę.

Prabuty; 19.03.2007r.

autor

Mooona

Dodano: 2007-03-30 16:03:16

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie