prosząc...

nie raz... nie dwa...
pozwoliła...
ogłupiałe serce oszukać,
które rozumu za wszelką cenę suchać nie chciało...
bo się najzwyczajniej w świecie...
zakochało..(...?!)
Teraz...
jakby wyzwolone (?!) "zmądrzało"(?!)
wciąż jednak dalej prawdziwe płakało...

O..CZASIE! BOŻKU najlepszy! wylecz je z ran najcięższych!
Cóż mówisz?
Uleczyć nie możesz?????
Zatem przyzwyczaić do bólu pomożesz?
SPEŁNIJ JEJ PROŚBĘ O CUDNY PANIE!
NIECH ZABRZMI W JEJ WNĘTRZU TWOJE WOŁANIE!
I wołaj tak długo!
I krzycz z sił wszystkich swoich..
by odeszła od namiętności złowrogich!
spraw to o WIELKI szybciej niż zawsze!
by zakonczyly sie serca i rozumu waśnie!
pokaż, że niewarto było się starać i tym uczuciem pałać...
tak będzie łatwiej i prościej może...
bo on jej na pewno w tym
nie pomoże.

tak moi mili czas to nasz przyjaciel... jedyny w takich sytuacjach... sytuacjach najcieższych dla nas...

autor

agi11211987belligerent_ona2

Napisany: 2005-08-04 Dodano: 2007-01-13 02:22:43

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie