Proszę o spokój

Proszę o spokój, chcę trochę ciszy,
za dużo wrzawy czynisz narodzie.
Każdy z nas zemstą zachłannie dyszy,
trzymając umysł w przedziwnym chłodzie.

Mózg zamrożony, całkiem spękany,
ledwo unosi ciężar wspomnienia.
Ciało przybite do pustej ściany,
nie rzuca ziemi skromnego cienia.

A krzyk się niesie milczenia echem,
powodowany przez brak pokory.
Lecz wraca tylko głupawym śmiechem,
tworząc radości złudne pozory.

Chociaż się snuje, to nikt nie słyszy,
głos już zatracił piękna walory.
Nawet gdy każdy zemstą dziś dyszy,
to w tym uporze jest tylko chory.

Proszę o spokój, chcę własnych marzeń,
wysłuchać tęsknot brzmiących radośnie.
Nie spolegliwych idiotom zdarzeń,
którym niewiara jak skrzydła rośnie.

Wzlecą by upaść winą Ikara,
tłukąc o skały zmęczone ciało.
Bo ich prowadzi kłamliwa wiara,
trzymając umysł w chłodzie...to mało...

autor

Grand

Napisany: 2009-09-15 Dodano: 2010-01-03 10:49:31

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie