Proza

Na mieście tłum ludzi, mieszanka kolorów ubrań i kształtów ust, idą w różnych kierunkach zajmując się wyłącznie swoimi myślami. Czasami tylko rzuci ktoś spojrzeniem lub uśmiechem w stronę kogoś mniejszego, nieświadomie ratując mu tym życie. W lesie i w parku także jest sporo świeżych śladów stóp różnego rozmiaru. Jestem, jestem pomiędzy nimi, jak świetlik mijam gwiazdy, słońce pilnuje chmur lekko je przesuwając od czasu do czasu. Widać lubi zmiany położenia. Ze mną jest różnie. Czasami wolę stanąć w miejscu przez dłuższy czas, aby dać chwili trochę wytchnienia, wtedy ją doceniam. Mijam kolejny sklep, teatr do którego drzwi się nie zamykają, księgarnię, bibliotekę, zaraz następną alejkę. Widzę ludzi z napiętymi strunami na czole. Zakręcają pośpiesznie do lokalnej apteki. Na niektóre przypadki nie ma leku.. czasami to owy przypadek, choroba jest jedynym lekiem. Wiem... wiem co to stres, kiedy się czeka na właściwy moment, godzinę, wręcz zmuszamy zegar do pośpiechu, lecz ten za nic ma nasze nocne modlitwy. Wszystko we właściwym czasie kwitnie, wzrasta, nawet więdnie aby później na nowo się narodzić, to nic że w innym miejscu. Nawet to uczucie, emocje których się boimy, chcemy uniknąć. Uczucia miłości, niebezpieczny lek na smutek. Ktoś powiedział że poznajemy siebie gdy rozpęta się piekło. Zdecydowanie miłość jest w jego centrum. Staram się być silna, nawet tu w piekle, silna na tyle ile potrafię. Na szczęście jestem w stanie powiększyć granice siły możliwości fizycznej w trakcie apogeum zauroczenia, ono prowadzi do ogniska zakochania. Ten kto nigdy nie kochał nie wie co to siła nadprzyrodzona.
najsilniejszy jest umysł to on dźwiga ciało, umysł kieruje fizycznym ciałem bo w umyśle jest inteligencja i świadomość, to tam celuje strzała amora. Wielu ludzi których minęłam byli lub są w tym stanie. Stanie którym jest lek i na którego nie ma leku, jest po prostu niemożliwa do ominięcia.
Ja jestem nadal w tym transcendentalnym stanie. Stanu tego nie da się opisać cytując encyklopedię kodeks, pismo święte czy słownik. Prędzej w ciszy są fragmenty możliwe do ułożenia skrawku definicji.
Nie wiem czy sobie radze, kiedy powietrze jest zbyt ciężkie dla płuc, wtedy wracam do rozmów, tych miłosnych bez miłosnego podtekstu, bo są takie i ja je zwinnie prowadzę, z kimś kogo naprawdę kocham, bez kogo moje istnienie wydaje się bezcelowe. Nie jestem pewna, czy za rogiem jest kolejna alejka którą mogę iść, ryzykuję, myśląc o nim strach przed ślepą alejką znika... Czas zweryfikuje, ile moje emocje i umysł jeszcze uniosą.. a uniosły naprawdę wiele
na szczęście one nie są same bo je unosi miłość Miłość silniejsza od klątwy.
Nocą jest ciemno, las bywa odwiedzany przez mgłę, lubię ją, ale tylko gdy myślę o nim. O mężczyźnie, ukochanym napotkanym podczas przechadzki po alejce poetyckiej. Tak, na niej też był i jest tłum, ktoś od czasu do czasu zostawi na niej po sobie ślad lub biernie obserwuje przechodniów. Pamiętam, wtedy byłam smutna, bardzo smutna, na starówce mniejszy panował gmach, było spokojniej więcej ludzi unikało słońca, może dlatego że go we mnie nie było... W moich oczach.
Do czasu Kiedy we właściwym momencie dwie wąskie alejki miały swój wspólny mianownik, zwężenie. Pamiętam dobrze, ponowne spotkanie w centrum lasu.
Wysokie smukłe drzewa otulone cichą mgłą, na gałęziach gołębie podglądały nas kątem oka podsłuchując szeptem prowadzone pogawędki. siedzieliśmy nad rzeką, obserwując księżyc.
Cudowna aura. Przebudzenie. Tak nazwałam okres w którym się zmieniłam, dzięki niemu, na lepsze. Kolejny raz spaceruję w ludzkim gąszczu, powoli oddycham, pewnie stawiam kroki, swobodnie zamykam i otwieram powieki. Miłość... niedoceniony terapeuta, przyczyna cudów, niestety także apokaliptycznych...
miłością łatwo zamienić piekło w raj...


Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2020-09-13 Dodano: 2020-09-13 17:21:30

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie