Próżnia

Kolejny raz słowo 'zła!' uderza o szklaną ścianę.
Postawiona w obronie, a i tak kaleczy.
Wyuczony odruch bezwarunkowy i stłumiony krzyk.
Kamyk za kamykiem i kolejny upadek.
Rany - One nie znają czasu.
Ty - podarowałeś mi kolejną bliznę 'przyjacielu',
wiedz, że jestem Ci za nią wdzięczna.
Zadajesz cios w nieświadomości,
zdaje się, że tkwisz w próżni.
Tak bardzo jesteś oślepiony sobą -
nasączony egoizmem.
Wyciskane krople empatii, moją trucizną.
Kiedyś tak stały, teraz niestabilnie ulotny.
Nie myślisz o czasie,
ja odliczam sekundy.
Jeśli nie zawrócisz,
będę szybsza - zniknę za linią horyzontu.
Ona stanie się granicą, tą nieprzekraczalną.
Musisz bić się o przetrwanie,
bo dla mnie to już jest wojna.

autor

Damroka

Napisany: 2009-08-01 Dodano: 2011-02-17 18:11:10

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie