Gra

Żyjąc w cieniu bijących świateł,
przebijam się na scenę tego teatru.
Wcielam się w Twoją postać, a tak bardzo chcę być sobą -
szkoda, że już nie znam tej roli.
Czemu stałam się obca, oduczyłam się siebie?
Gram na swych uczuciach, jak dobrze znam te rytmy.
Przestałam wierzyć, wiem, że tak jest prościej.
Ból pustki gorszy jest od bólu utraty.
Żyję złudzeniami i kieruję wyobraźnią.
Tak bardzo chcę się odnaleźć i poskładać w całość.
Posklejane serce, dorysowany uśmiech -
kolejna kukła do Waszego przedstawienia.
Uciekam od tego w nieznane, gubiąc się po drodze.
Szukam jedynie siebie.
Ale czy będzie stać mnie na powrót?

autor

Damroka

Napisany: 2010-01-27 Dodano: 2011-02-19 13:10:55

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie