PRÓŻNIA POŚCIELI

Odeszłaś stąd...

W próżni pościeli leżę
Tęsknie do Ciebie
całymi nocami,
Samotnymi porankami
wypatruję słońca,
ale ono nie wschodzi

Moje martwe życie
Samotnie pcham
do przodu i ciągle
Czekam na Ciebie

Nie znam nawet
Twojego imienia
Ale mocno pragnę
byś tutaj była

Wiem, że jesteś,
porankami we mgle
widzę Twoja postać
W oddali od domu

W próżni pościeli leżę martwy
i czekam na swoje narodziny
gdy się zetkną nasze spojżenia

.... a może Ciebie nigdy tu nie było?

autor

martinEden

Napisany: 2005-08-26 Dodano: 2005-08-26 20:38:53

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie