przebudzenie

Pobudowałam balustrady strachu
mające strzec granic moich
marzeń i pragnień.

Wyznaczają mi drogę, ciężką acz
uczciwą, na samą górę.
Do wymarzonego Raju.

Tak jak mnie nauczyłeś,
uważnie stawiam kroki, a
cele mam w zasięgu wzroku.

Mimo, że odszedłeś już kilka
chwil temu, a ja poskładałam
życie niby po swojemu

realizuję nasze plany, awanse
świat, który poukładaliśmy we dwoje.
Bezpiecznie z zza szyby

patrzę na Niego. Mimo,
że jest daleko to pod skórą czuję
ogień, który trawi Go od środka.

Jak swoje po plecach mkną ciarki,
gdy zapala się w Nim mroczny
płomień bezsensownego zniszczenia.

Pamięć, choć szczelnie zamknięta,
w kolonii karnej mojej tyłoczaszki,
podsuwa wygumkowane wspomnienie

starego Ja sprzed okresu prosperity.
Znam ten ogień, znam to zniszczenie
I choć boli i rani krawędzie poznania

wykuwa skrzydła, na których można
runąć na sam dół, bez balustrad,
bez schodów. Na skróty -do Raju.

autor

orion

Dodano: 2011-04-10 16:43:14

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie