Przecież wszystko mam...

Ciemność przesłania poranny świt niczym
zaćmienie i nie wiadomo skąd płynie
w duchu, skoro słońce wszystko ciepłem okrywa
by kwitło...

A jednak coś mnie gryzie, zaraz tu ponad
sercem, patrząc na letni blask odbijający
się w piasku uciekającego ze spienionego morza
ze wspomnień...

I nie wiem co to jest to co tak przychodzi,
by odejść, by wrócić, zamieszać i wstrząsnąć
fasadami ziemi i chaos wprowadzić niechciany
w samotni...

Gra muzyka... a my się bawmy, śpiewajmy
wesele ojca, bez matki i dziecka w pomruku
zakola potoku zapomnienia i ryby i
cienie...

By umrzeć za lata, za miłość, za sprawy, za błahe...

autor

Kaspian

Napisany: 2011-01-14 Dodano: 2011-01-31 23:59:59

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie