Przeciwko duchowej miłości

Wyparłam Ją z otchłani szaleństwa

uwalniając duszę z kajdanów wspomnień
by ująć cugle przyjemności

bez złości i igrających oczu…

Mój palący całun jak grób

przypomina mi jak zgniłam od środka…

Ona skradła mą duszę
Ciało które nienawiść zaprzedałam

Tej nocy …
oczy pokuty

oświetlają płonącego człowieka we Mnie

Miłość która była we mnie
odeszła… krwawiąc
Lecz…

z chęcią poświecę

Wieczność

Tylko by

znów ją odnaleźć…

autor

Monic@

Dodano: 2008-06-01 21:41:27

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie