Przed i za progiem.

Mrocznieja zycia cienie
smutkowi sie poddaja,
cierpienie,bol i rozpacz
czesto wyboru nie maja.

Jasnieja blaskiem dusze
przechodzac prog wiecznosci,
juz stamtad oceniaja
przerozne oblicza milosci.

Na ziemskim lez padole
zostaja bolace wspomnienia,
nie znajdziesz maly czlowieku
w rozpaczy-ukojenia.

Milosc,nadzieja i smierc
losowi takie znane,
chocbys ryglowal drzwi
wchodza w twe zycie same.

I trzeba niestety dalej
zjadajac korce soli,
za progiem tej udreki
juz nic nikogo nie boli.

autor

Maeuslein

Napisany: 2006-03-31 Dodano: 2006-04-01 00:08:46

Ten wiersz przeczytano 372 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie