przekwitła chwila
unoszę się w jesienne niebo
dziś bez gwiazd z połową księżyca
czekam kiedy ona tu wróci
nową drogę dla nas wytyczam
nie będę pytał gdzie dlaczego
gdy opadną wieczorne cienie
nocny wiatr odeślę do czorta
obudzę to co we mnie drzemie
odwracam się słyszę wołanie
jakiś głos niosą srebrne sosny
spadają pierwsze płatki śniegu
to tylko drzew jest płacz żałosny
ona jest ciągle w moich myślach
uczepiony przekwitłej chwili
już zasypiam snem wartownika
by jej kroki mnie obudziły
Komentarze (5)
Piękna melancholia...
Piękna melancholia. Aż westchnęłam po przeczytaniu.
Pozdrawiam milutko.
bardzo ładna melancholia zgadzam się z Olą Pozdrawiam
TES:))
Bardzo mi sie podoba pozdrawiam
Ladna, jak dla melancholia
Pozdrawiam TES