Przepaść

Nędzarz pomału umiera w ramionach
za wiarę że miłość wszystko już może
lecz w deszczu zrodzone to życie gdzieś kona
kwiaty na grobie po cichu ułożę

żebracze i smutne zwiedzam ulice
i w zamyśleniu odgarniam włosy
samotność jest śmiercią oni nie krzyczą
bo udręczone milczą ich oczy

jestem ich cieniem na miarę sumienia
zwęglone proporce złudnej jałmużny
to wybieg świata mroczna zasłona
zapewne zawsze będę im dłużny

autor

m13m1

Napisany: 2016-07-15 Dodano: 2016-07-15 00:41:54

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie