Przepis na klęskę

Odsłoń sercowy tkliwy gród
na przekór ciągnącym w ruinę tłumom
szarym i słodkim w mowie niczym pleśń.
Zapalaj gromnię cnotą swych gestów
zatruwanej w otchłaniach brudzącego plugastwa.
Zsuńmy pancerz ze swych źrenic
prawdziwych i tych dotykalnych,
niechaj zaskrzą się w pradawnej
ruinie ludziego posuchu,
aby te ognie, aby te oto pożary
rozświetliły lochy naszej duszy
i rozgrzały zlodowaciałe ciało
żmiji człowieczej żądzy...
a wiary w gonitwę.

Bez szat i w obnażeniu
wewnętrznego zwierciadła
skłońmy się nasyceni ufnością
ku tej odwiecznej gonitwie...
a ostre odłamki jeszcze długo
tańczyć będą w naszych
bolesnych, krwawych ranach.

autor

PIOTR

Napisany: 2008-04-17 Dodano: 2008-04-17 00:01:56

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie