przez życie blisko cienia...

światło lampki rozproszone
mrok tuli me oczy zazdrośnie
w szybie odbicie ,a za nią noc
w towarzystwie ciszy kroczy

w mym sercu tli się niewyrażny obraz
to świat tak gna przez moje życie ,
pokusę budzi wspomnień blask,
nie da się drwic ironi śmiechem
choć pusta ona i ciemna

głowę unoszę w myśl tańczą słowa
życie jest takie samotne i kruche
twarz niczym dziś niewzruszona
taka poważna ,intrygująca

czy żart to jakiś ,bolesny kolec?
nie umiem wybaczyć losowi co ścieśnia serce me,
gdzie ta energia i chęć dziś zamieszkały,
gdzie się podziały roztańczone me wzgórza radości

to Ty nauczyłaś mnie
jak z niepowodzeń się smiać
jak malować słowem wiersze
trudne gorzko-słodkie chwile cytować

jak się cieszyć życiem
krótkim i nieskończenie długim

wiesz?

przemijanie głęboko ukryte chowa każdy z nas,
wiedząc ,że z życia tego nie wychodzimy żywi

czy z samotnosći biegniemy także w samotność niebios?
czy to ogromna pustka...

jeżeli będziesz tam ...nie zgubię cię więcej
beztrosko zatańczymy przy pełni księżyca.

"żyjac samotnie sami sobie wszystko zawdzięczamy"f/s

autor

Synezjusz

Napisany: 2008-01-26 Dodano: 2009-01-26 16:49:21

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie