Przez życie do kresu

Uparta tęsknota, porzuca mnie wreszcie,
zabliźniając rany, suchą kromką chleba,
zaczynam też marzyć, tuż pod gołym niebem,
zatem, cóż mi więcej do życia potrzeba.

Pozbieram okruchy, jakie pozostały,
wysłuchając dźwięków z lat osiemdziesiątych,
pomalutku przejdę do jesieni bycia,
zaśpiewa mi jeszcze, jedynie Stan Borys.

Wystarczy tu wiara, oraz silna wola,
chociaż może kiedyś o lasce podrepczę,
a dopóki jestem, nigdy się nie poddam,
pospieszę do przodu, szukając co lepsze.

Do mety dojdę z podniesioną głową,
u schyłku przetrwania, lecz do końca dumna,
gdy nadejdzie finał, schylę nisko czoło,
a wyjściem zostanie mi dębowa trumna.

Zaś na pożegnanie puszczą mi melodię,
co serce zapiera a dusza truchleje,
"Coraz to Ciebie jako z drzazgi smolnej",
będę spokojna tam, wysoko w niebie.




------------------------------------


Ten tekst ułożyłam dzisiaj w nocy, obserwując życie pewnej Pani i sąsiadki, która 12 sierpnia skończy 101 lat.
Sprawna fizycznie i umysłowo.
Chodzi do sklepu, na spacery i nadal wie, kto gdzie mieszka i jak się nazywa.
Dodam, że plewi w ogródku. Piękny wiek
Dla Nas to marzenie:)

autor

Ola

Napisany: 2015-08-07 Dodano: 2015-08-07 17:59:14

Ten wiersz przeczytano 6423 razy

Oddanych głosów: 120

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie