Przyjaciele

Jak że mam was nie docenić !
Jak się pozbyć , nie wiem sama .
Starość trzyma się za rękę z moim cieniem , knując skrycie, za plecami , depcząc wszystko co mi drogie , przyjaciele …
Lecz odkryłam prawdę wielką , zamazaną przez nadzieję nie dostrzegłam jaką rolę mają moje wierne cienie …
Wczoraj ,przy mym boku stała ona , matka wiary i nadziei .
W wczoraj , było tak jak dawniej , byłam cała bez złych wspomnień , walczyć chciałam i zwyciężać za cel mój obrałam szczęście, pojaśniałam tak jak gwiazda która pierwsza jest na niebie.
Ale ona po raz setny rzekła do mnie:
- nadzieja i miłość to okruchy wspomnień , niczyje , możesz dotknąć , lecz ich nie za bierzesz.
Dziś , jestem ja , jest mój cień i moja starość , sprzymierzeńcy bez obietnic , czystym krokiem za mną idą , ze spokojem mówiąc szeptem ,że mnie nigdy nie opuszczą.

autor

Reina

Napisany: 2010-04-18 Dodano: 2010-04-18 11:22:37

Ten wiersz przeczytano 387 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie