Przyjacielu

Monice...

W korytarzu ludzkich zmartwień,
tam, gdzie Boga nie ma wcale,
tam, gdzie człowiek gubi siebie,
tam, gdzie dusza traci skrzydła...

W korytarzu ludzkich zmartwień,
tam, gdzie szczęście nie istnieje,
tam, gdzie radości cienia nawet nie ma,
tam, gdzie miłości wiatr nie wieje...

W korytarzu ludzkich zmartwień,
tam, gdzie płynie rzeka łez
nie spełnionych ludzkich marzeń
nie wyśnionych pragnień też,
tam, gdzie na zakręcie czeka krew, ból i cierpienie,
tam, gdzie grzebią nadzieję....

Tam, właśnie tam
właśnie na tym odcinku
drogi przez życie
Zabrakło mi ciebie...
...Przyjacielu

...za nie wyobrażalny dar wyciągania mnie z wszystkich opresji

autor

Nathali

Napisany: 2007-03-05 Dodano: 2007-05-08 21:24:57

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie