Przyjmijcie moje podziękowanie

Jezus kazał się chlebem dzielić...

Wciąż mi dusza płacze i serce mnie boli,
nie mogę zapomnieć swej sierocej doli.
Nikt nie znalazł leku, by w dzisiejszej dobie,
chociaż trochę ulżyć w sierocej chorobie.

Nigdy nie zapomnę, nigdy bym nie chciała,
jak mnie moja matka w ramionach trzymała
i odeszła smutna. Miłość swą zabrała,
a ja zapomniałam jak matka kochała.

Kiedy bardzo często zalałam się łzami,
to zawsze odczułam, że matka jest z nami,
w nocy jest przy łóżku, cały dzień nas strzeże.
My ją prosiliśmy, niech nas stąd zabierze.

Przyszły ciężkie czasy, był głód i zgryzota.
Nie mogłam poradzić, ja biedna sierota.
Zawsze wyczerpania, a potem w chorobie,
przeszłam operację na swojej wątrobie.

Gdy żołądki nasze poczuły udrękę,
to trzyletni Miecio dostał chabry w rękę
i zaniósł sąsiadom, oni ten znak znali
chlebek, albo kasę na życie nam dali.

Jaki chleb był smaczny i jaki pachnący,
często prosto z pieca i jeszcze gorący.
Potem trochę strachu i chleba chowanie,
a najlepszy schowek był na chlewie w sianie.

Potem podział chleba na pięcioro dzieci
a strach nas ogarniał, że macocha leci
i zabierze chlebek, cieplutki kochany,
który był z miłością i głodem czekany.

Dziś dziękuję dla Was kochani sąsiedzi,
że pamiętaliście o nas w tej okropnej biedzie.
Za Wasze dobre serca, co biły w dobroci,
niech Wam Pan Bóg za to miłością zapłaci.

Dziś, każdy z nas dorosły, jesteśmy już starzy,
bardzo proszę Boga, niech się częściej zdarzy,
kiedy dziecko prosi o ten chlebek święty,
to nie bądź człowiecze na to obojętny.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-04-12 Dodano: 2015-04-12 01:45:37

Ten wiersz przeczytano 1675 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie