Przypadkiem nawiązana rozmowa z...

Dedykuje go osobie o loginie elizka234

Gdy zeszłam ze szlaku
nad zboczu góry
dostrzegłam go z daleka
Siedział przed chatką
A w pomarszczonej dłoni więził fajkę
I spoglądał gdzieś,jakby w znaną tylko sobie otchłań
głowę trzymając nieruchomo
Podeszłam
..łzy płynęły mu po policzku

Dosiadłam się z pytaniem
nad czym tak duma
i skąd te łzy takie bolesne

-Nad sensem?.

Pytam
nad czego sensem i dlaczego?

On tylko westchnął ciężko
I zaraz potok słów uwolnił:
przemierzaliśmy razem góry
poznawaliśmy je stopami,rękami,sercami
moczyliśmy nogi w lodowatym strumyku
wracaliśmy z wiatrem we włosach
późnym wieczorem
trzymając buty w rękach

Na tym urwał i nagle ruszył w stronę cmentarzyka

Czekałam

Wrócił ciężko siadł na zydelku
I zadał pytanie gdzieś tam w otchłań:
Dlaczego ty a nie my?
Zebrane łzy znów uwolnione popłynęły

Zrozumiałam w moim jeszcze młody sercu
że ta otchłań,do której mówi to jego ukochana
Tak się rozmawia z zaświatami

Uśmiechnęłam się i przytuliłam starego bace
-Tylko osoba, która przeżyła to co ja-zrozumieć potrafi
Odsunął się delikatnie i odszedł gdzieś
W swoją pamięć i niepamięć

Góry stoją tak jak stały
Tylko my wciąż płyniemy
Na zboczu.nie nad

autor

Bertunia

Dodano: 2011-06-13 17:15:26

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie