Przypowieść na Nowy Rok ...

owczym łowczym

Proza poetycka... Z punktu widzenia logiki formalnej to uroczy oksymoron – albo proza, albo poezja (alternatywa wyłączająca).
Tertium non datur!
Jednakże tradycja i wszechmocny uzus (językowa norma powszechnego użycia)
dopuszczają tu nieostrą alternatywę zwykłą: A lub B lub AB.
Zatem niech będzie proza poetycka.
W podobnych przypowiastkach, gdzie graficzny zapis wskazywał na prozę, a nagromadzone i zagęszczone środki wyrazu na poezję, celował niegdyś Zbigniew Herbert.
Ośmielę się podążyć jego śladem:

Czarno-białe w kolorze blue

„Niebo sczerniałe pode mną, biała gorączka we mnie!” – sroży się z zaświatów Mistrz Immanuel, nomen omen, Kant…
Śród takich pół przed laty, nad brzegiem ruczaju, w zgodnej społeczności białych, łagodnych owieczek, znalazła się Owca Czarna.
W każdą upojną noc, od Sobótki, po kres Babiego Lata, przyoblekała się w skórę wilczą i wyła do księżyca…
Wprawdzie czyniła to lege artis tudzież pro bono, z respektem należnym wszystkim uznanym ponadczasowym standardom, używając kunsztownych koloraturowych melizmatów, w posągowej pozie pewnego Uznanego Aktora Scen Tragicznych.
Daremny trud!
Owieczki Białe trwały w swych owczych zabobonach i owczym pędzie do bylejakości...
Do doskonałości inaczej, rzecz jasna, ad maiorem Pasterza gloriam.
Na wszelki wypadek Owcę Czarną osądzono i zgładzono, a nieszczęsne jej szczątki dokładnie zutylizowanono na żel do kąpieli w kremie...
W szacownej państwowej agendzie – Instytucie Wybielania Białych Plam, którą skutecznie i z właściwą rozwagą rządziła, wybrana wskutek zaskakującego kompromisu, Szara Eminencja, wykryto ognisko epidemii… czarnowidztwa!
Zwołane w trybie natychmiastowym Konsylium Światowych Sanatorów czyli Uzdrawiaczy, po burzliwych i niepokojąco długich obradach, orzekło jednomyślnie:
„Wszystkiemu jest winien jeden ukryty, wraży i krecio uśpiony Czarny Piotruś!”.
Kolejna egzekucja odbyła się potajemnie i błyskawicznie.
W państwie ościennym jednak wystawiono straconemu Renegatowi, którego tamże uznano za Bohatera Wszechczasów, pomnik.
Monumentalny, a zarazem w czytelnym stylu alegorycznym.
Tymczasem dawni Sędziowie zostali, po kolejnym pałacowym puczu, zaudytowani, rozliczeni i odsunięci od wszystkiego, co dawniej stanowiło jedyny sens ich istnienia.
Nowa Władza rozważała teraz ewentualność, aby rozpisać konkurs na replikę pomnika Ofiary Zbrodniczego Spisku, nie szczędząc energii, propagandy i środków!
Nowo powołany Dyrektor Lustracyjny Opery Narodowej napisał już nawet i skomponował odlotowego Bluesa, wzorując się na wyśmienitej Czarnej Klasyce.
Wlazł między wrony Biały Kruk…

pasterzom bez pastorałów

autor

Art Klater

Napisany: 2015-01-01 Dodano: 2015-01-01 10:22:54

Ten wiersz przeczytano 3264 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Ironiczny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie