Przytulony do pucharu

Przytulony do pucharu,
uciec chcę od samotności.
Spośród marzen moich paru,
chociarz jedno niech zagości.

Tli się we mnie wciąż nadzieja,
póki jeszcze dno zakryte,
topiąc żale,wciąż dolewam,
barw nabiera moje życie.

Z każdym chaustem ja dojrzewam,
sił witalnych mi przybywa.
Los przestaje poniewierać,
jakaż błoga jest ta chwila.

Świat się kręci i raduje,
życie chłonąłbym garściami,
Już do tańca się szykuje,
z chóralnymi wręcz śpiewami.

Już nie czuję samotności,
niepotrzebne mi marzenia.
Bo mam puchar obfitości,
lecz on też do końca zmierza.

Dno pomału swe odkrywa,
pragnę powstać i nie mogę.
Nienapełnię już go chyba,
sen zaprasza na podłogę.

Przytulony do pucharu,
śnię o życiu mym radosnym,
lecz gdy tylko wstanę rano,
jakże będę znów samotny!!!!

autor

szalony dziadek

Dodano: 2009-04-19 00:13:43

Ten wiersz przeczytano 1330 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie