Ptak.Niebo.

Ptak oko otwiera.
Mrok przeklęty
W skorupie zamknięty.

W pisklę, Hera,
Wkłada dumę w dziób.
Aż, z trzaskiem, pęka grób.

Nad - wznosi się morze.
Nawilża piórka.
I płynie (on) wnet, jak chmurka.

Szponem rozrywa przestworze,
Lotką odbija promienie,
ćwierkając błogosławienie.

A to wszystko, to na czyją cześć?
Dla Jej imienia.
Dla Tej, Której ogniem Ziemia.

W Niej, odnalazł życia treść.
Lecz. Pech. Grad.
Trafiony. Upadł.

Złamane skrzydło.
Gardło zdusił chłód.
Na nic pieśni trud.

Duch uleciał rychło -
Nie z dymem, a z gazem,
Aby z Nią być razem.

Jej pamięć -
Ostrą smugę odrzutowca,
Rozmyła łza - tak ziemska, tak obca.

Akrobacji chęć,
Osiadła.
W kropelkach. Mgła

Zakwitła na Jej złotym wodospadzie.
Czy Ona wierzy?
Jeśli tak, przez moc pacierzy

On, zmartwychwstanie za dzień.
W Niej. Przez Nią. Za Nią. Wiem, bo
Ona, to dla niego. Niebo.

autor

Smith

Dodano: 2007-02-24 15:57:49

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie