Kolejny most

„Runie wnet most tu wzniesiony: krewko, niedbale,
na krańcach dwóch bliskich sobie brzegach, ku chwale
kogoś komu chciałem garstkę oddać cierpienia
mojego. Konstrukcja słaba. Od-trącenia,
marzenia-zgasły, fale zalały uczucia
na sercu oparte. Brakło...chęci wykucia.
Sklecona ze słabego surowca budowla,
rozpadła się na popiół, jak kawałki węgla.
Czy było blisko? Nie…zawsze za daleko
do ciebie miałem-bo jestem wiecznym kaleką,
architekt ze mnie żaden, choć chciałem ciebie
bardzo - ujrzeć po drugiej stronie dali. W niebie
byśmy byli, razem w ramionach swych. Lecz inaczej
się stało- widzę cię tylko w tafli rzeki tej-
Która płynie, skały na swej drodze rozrywa
choćbym się miał utopić, ja jej nie zatrzymam...
A więc popłynę wpław. Nabieram ostatni haust
powietrza” - serce dygocze ze strachu- „Toast
śmierci wznoszę… zerkam na Ciebie ostatni raz...”
- woda wypełnia płuca- „Twoja… niebiańska twarz...
nie czuję nic....widzę karmazynowe usta...
rozpływają się... ja też....”. Szukali zwłok do późna.
Nurek zobaczył stare, zniszczone kolumny
kładki – rzekł tylko :” Runie wnet most tu wzniesiony...”

autor

Smith

Dodano: 2007-02-23 00:33:07

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie