"Ptasie spory"

Na polanie w głębi lasu
Już od pewnego czasu
Ptaki swoje spory wznoszą,
Najstarszego kruka proszą,
By ten osądził swoim „Kraku, kraku!”,
Który najmądrzejszy z ptaków.

W gwarnym kole, berło wodzi
Orzeł, mówiąc: „Nikt wam nie szkodzi!
I to mojej odwagi zasługa,
Bo jam męstwa i waleczności sługa!”
Na to sowa oburzona,
Wzniosła do góry ramiona
I woła: „A cóż by z tej odwagi było
Bez mej mądrości, tępa kobyło!”
Na to jeżyk powabnie,
Wznosząc się w przestworza zgrabnie
Krzyczy: „Najmądrzejszy ten jest z ptaków,
Co z Warszawy „Rach!” na Kraków,
Każdy z niedowierzaniem mruga,
A to mej prędkości zasługa”.
Na to gołąb oburzony:
„A pal licho wasze spory!
Ja o wodzie i na głodzie,
I w upały, i na mrozie
Żyję, mieszkam, modły wznoszę,
Co tam wy, phi! Ja was proszę.”

Wtem ni zowąd kruk przemówił,
Sporu słuchając, cierpliwość zgubił.
Mówi: „Kto z was kochał kiedyś szczerze,
Niech prawdomówność uczciwie wybierze
I zaśpiewa pięknym głosem,
Pieśń miłości, która rządzi naszym losem”.

Nagle cisza, wszelkie spory ucichły.
Nikt nie pisnął choćby tonem nikłym.
Tylko mały wróbelek swoje trele wszczyna,
Oh! Jak pięknie śpiewa ta krucha ptaszyna.

Kruk najstarszy i największy,
Przemówił: „Ten z was najmądrzejszy!
Co małym serduszkiem kochał szczerze
I tylko w jego mądrość usilnie wierzę”.

autor

szefuuu

Napisany: 2014-12-07 Dodano: 2014-12-07 12:36:11

Ten wiersz przeczytano 1035 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bajka Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie