Punia

Moja Punia była rudą siostrą mojej miłości.

Samotność życia pustką się zaczyna,
znów jest tu szaro i boleśnie smutno.
Odeszła w nocy moja ruda psina -
zostawiając w drzwiach tęsknotę okrutną.

Miś, jej zabawka oczkami przewraca,
w kącie umyte miseczki czekają.
Poszła gdzieś Punia, na gwizd nie wraca -
i inne ciapki za oknem szczekają.

Wnuczka się łzami rzewnymi zaniosła,
jej płacz przez ścianę się szlochem przebija.
Jak ją pocieszyć gdy tak się z nią zrosła,
a żałość dziecka powoli przemija.

Wieki nam psino najwierniej służyłaś,
Jak dzisiaj służysz w swoim pieskim niebie.
Żałobą bliskich i smutkiem okryłaś,
co my zrobimy w tej pustce bez ciebie?

Za mordkę śmieszną w napadach czułości,
za twój ogonek co nam młynki kręcił.
Za ślepia skrzące się żarem wierności,
zachowam Puniu cię w swojej pamięci.

autor

Stumpy

Napisany: 2008-12-13 Dodano: 2017-12-13 09:12:57

Ten wiersz przeczytano 1268 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie