Punkt

Wpatrywać się w pustkę godzinami,
by wyłapać jedną myśl – Nieskończoność.
Niedoceniana i zapomniana, a najbardziej
logiczna z chaosu będącego w jej zbiorze.
Ja – będąc jednocześnie tu i tam – Jestem.
I nie jestem nigdzie i widzę wszystko,
bo wiem, co skrywa się za niedostrzegalnym.

Zapewne zastanawiasz się teraz tak samo
czy zbieg okoliczności może się wydarzyć?

Nic nie chce mi odpowiedzieć i coś też milczy.
Nie ma przecież odpowiedzi, bo nie ma pytań,
które można zadać w taką ciszę i ciemność.

Kiedyś głośno wskazywano na mnie jako na
Teraźniejszość, wahającą się ciągle w czasie.

Czyżby wychylenia zależały od nas?

W przeszłości tonę, nie mogę dostać brzegu;
upłynnił się zzieleniałym od wściekłości kamieniem.

Biegnę bez gruntu i oddycham bez-powietrzem,
tylko nikt za mną nie idzie, bo tej drogi nigdy nie było.

A jeśli naszkicuję mapy? Jeśli nazwę nic - czymś?
Stworze nowy język, nauczę go moich poddanych
i nie pokaże im innych dróg prócz moich…

Pójdą za mną!
A jeśli nie pójdą...?

Muszę jeszcze wymyślić system kar! Granice, bariery,
nakazy, zakazy i koniecznie pozbyć się muszę takich jak ja!

Tyle pracy, by zagłuszyć samotność.

autor

Kla Ro

Dodano: 2008-12-18 07:26:39

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie