Purpurowy testament słów

Oboje pragniemy odejścia
W imię wilgotnej wolności nad jeziorem wzruszeń,
Oto więc pierwsze znaki niebios,
Splatają się z potokiem naszych morskich łez
Gdzie zatoniemy
Trzymając rękę na znikającym w mroku pulsie
Nakarmimy się ostatnim,
Pełnym śmierci pocałunkiem.
Jak dawniej,
złożymy swoje skronie w modlitwie.
Odchodząc pozostawimy niewidomemu
Miastu cichy jęk na pożegnanie.

A róże naszych ogrodów
Nadal będą krwawić i opowiadać
Historię związku zaklętego w kamień
Odrzucającego wspólną cielesność,
Przyjmującego błogosławieństwo
Tych którzy spragnieni są wolności.

Skrzydlate powieki budzącego się słońca,
trzepocze cień w głębokiej jamie.
Usta nieżywe wołają za daleko,

Czemu los jest nie zapisanym dźwiękiem?
Odchodząc w dal budzi echem swym skorpiony rąk,
osty pocałunków.

Glisty w rozumie, łuk zakreślają,
łupieżca daleko w formę zapada.

Zimne czoło schyla ku czarnym zwierciadłom ziemi.
Odwraca dłoń nie prosząco w piołuny serca,
forma krtań zapełnia jadem przeszłości.

I pierwszy upadek stał się narodzeniem.
Dusza jak pąki strzelające w nie rozpoczętą wciąż
wymiocinę niebios.

Oko karmiące się parzącym uniesieniem prawdziwych aniołów.
Tutaj.

I pierwszy upadek stał się narodzeniem.

Zastygł w kwaśnej mgle.
Żądłem jak język w czarnej mrocznicy,
by wyczekać szansy ciosu.
Zasadzka.

Zemsta pokoleń krzykiem rozrywa macicę globu.
Błękit w serię strzał krwawych zaklina.
To ostrze zadające cios ognisty w upalne dekady.
To mróz szklący kamieni niedostępność w źrenicę płowej mgły.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-05-27 Dodano: 2007-05-27 11:53:15

Ten wiersz przeczytano 1276 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie